Bölüm 1:
Bu benim hikâyem alıştığım bi’ kıyafet gibi
Yapıştı cümleler dilime kafiyeler kifayetsiz
Biçare metanetsiz birçok gün meteliksizdim
Birçoğu da şerefsiz fakat mermileri isabetsiz
Adım kingsize sanırım unuttunuz
Yıllardan 2002’ydi fırlattığımda sprey kutusunu
Bak hâlâ yeraltında Joker paçası çamurlu
Ve hâlâ Eskişehir gibi havası bulutlu
Derdimin farkına var beynimde hep fırtınalar çırptım
Kanat olmadı yine rüzgar tenimi yırttı sabahtan akşama dek yazdım
Sıkılmadan bazen kızdı babam
Geçerken hızla zaman fırsatlarını tut yakala bırakma sakın
Koşarken hayallerinin peşinde hep uzar sakalın
Zaten uzak yarın
Benden çok uzaktasınız tıkadım kulaklarımı
Sıkıldım tuzaklarınızdan onları koyarken utanmadınız mı?
Çıkarken kapıyı çarptım sokakta biri bıçaklı
İki serseri kesti yolumu kaşımı çattım
Acaba sokaklar hakkında yazdığım kaçıncı şarkım
Beni bu duruma karşı koruyacaktı bilmem fakat
Aşılacak bir sorun varsa emanet taşımayacaksın
Bırak gözyaşımız aksın sözlerim canını yaksın
Sokağı görmek isteyenler parçalarıma baksın
Uyuşturucu maddelerini başkalarına sat
Bu sözler öylesine yazılmadı geldi derinden
Hayat hep mücadeleyi gerektirir sen nereye gitsen de
Hiç kimse sormaz sana derdin nedir her neyse
Çıkarız hayatın bu dik merdiveninden
Öldürdüler insanları kendi renginden değilse
Kendine bir gel dünyayı belki yerinden oynatır
Tek bir iyilik yapmak ellerinden gelse
Bi’ kişiye silah diğerlerine mermi verirler
Nakarat:
Sonunda güneşin doğuşunu bi’ kere bile göremeden
Ölmek olsa da karanlığına teslim olmam
Hayallerimin ışığına sığınırım sakın adımı sorma
Kimsin sen? Kimsin sen? Kimsin sen? Söyle kimsin sen?
Boş ver yanımda yoktu zaten hiç kimsem!
Kaderim güneşin doğuşunu bi kere bile göremeden
Ölmek olsa da karanlığına teslim olmam
Hayallerimin ışığına sığınırım sakın adımı sorma
Kimsin sen? Kimsin sen? Kimsin sen? Söyle kimsin?
Hikâyenin kahramanı ve katili benim böyle bilsinler!
Bölüm 2:
Etrafım laftan anlamazlarla doldu kavgalarım artar
Ben alttan aldıkça hep zayıf sanırlar
Muhattab olmadığımda param varsa olur herkes kankam
Tüm her şey sarpa sarar gelir kötü şeyler akla
Hadi gerçeği sakla senin götün yerden kalkmazken
Gücüm hâlâ fazla bu şu demek sen asla
Beni yargılamaya kalkma zaten konuşuyorsun arkamdan
Akbabalar kuyumu kazmaktan yorulmadılar
Ancak pes demedim hiçbir yavşağa! Elim uyuştu yazmaktan
Yeni bi’ puştun hakkımda konuşmasına takatim yok
(Daha sakin Jok!) Ama şansım yok
(Daha vaktin çok!) Ama kalbim şok geçirdi
Kara talih son perde bu yol nerde ki?
Çok dertliyim dostlar bile yok bak yine çoktan dibe battım
Geri kalktım biri baksın
Yeteri kadar terimiz aktı yeter artık bu benim hakkım!
Hayat babandan yediğin bi’ tokat kadar haklıysa
Yumrukladığın duvarlardan kalmaz hiçbir farkın
Hikâyen eskidiyse çalmaz hiçbir şarkın
Bundan şikâyet etme yaşlanmak için varsın
Ben anlatmak için yazdım içimi rahatlatma biçimim bu
Daha fazla dişimi sıkamadığım için bu ritmi tut
Bazen bi’ dut yemiş bülbül misali dilimi yuttuğumdan
Şimdi söz sırası bende bence dinle sus!
Bunca yıl şansım yoktu vakti bol bi’ şair doğdu
Hâlâ şansım az lakin hep sabrım çok şu anda ne olduğu
Umrumda değil hayli yordu beni hayat
Fakat bi’ mikrofonum dahi yokken olaya dahil oldum
En başta kimdim bilmiyorum en sonda başladığım kesin
Bu benim hikâyem sonuna kadar aç sesi!
Yoluna girmez hiçbir şey sen çabalamazsan ertesi gün
Herkesi kaybedersin kapanır hayat perdesi
Nakarat:
Sonunda güneşin doğuşunu bi’ kere bile göremeden
Ölmek olsa da karanlığına teslim olmam
Hayallerimin ışığına sığınırım sakın adımı sorma
Kimsin sen? Kimsin sen? Kimsin sen? Söyle kimsin sen?
Boş ver yanımda yoktu zaten hiç kimsem!
Kaderim güneşin doğuşunu bi kere bile göremeden
Ölmek olsa da karanlığına teslim olmam
Hayallerimin ışığına sığınırım sakın adımı sorma
Kimsin sen? Kimsin sen? Kimsin sen? Söyle kimsin?
Hikâyenin kahramanı ve katili benim böyle bilsinler!